Prolog

Hej wszystkim ;**

Wiem, że trochę czekałyście, ale cóż uprzedzałam ;p

Pojawia się prolog i szczerze mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu,

Choć nigdy nic nie wiadomo ;)

Krytykę oczywiście też przyjmuje,

więc śmiało pisać co tak naprawdę sądzicie ^^

Co do szablonu to przepraszam was strasznie, ale jak na razie jeszcze go nie mam ;((

Wyszło jak wyszło i ohh nie wściekać się tu na mnie ;p

Może sama coś pokombinuję xD

Choć nie wiem czy to dobry pomysł.

No cóż zapraszam do czytania i komentowania ;**

Jak chcecie się ze mną skontaktować to mój email everoseee@gmail.com

Prolog

To koniec.

Było po wszystkim.

Stałam tak i wpatrywałam się w ciemne niebo,

w którym można było ujrzeć blade przebłyski słońca.

Wokół unosił się czarny dym,

a wszystko pokryte było pyłem z leżących nieopodal gruzów.

Powolnym krokiem zmierzyłam w stronę zamku.

Mijałam brudne, zmasakrowane ciała.

Krew…

Wszędzie była krew.

Ludzkie twarze zastygłe w przerażeniu, cierpieniu, smutku, bólu.

Nie spodziewające się ataku.

Ten gorzki, nieprzyjemny zapach, który doprowadzał do mdłości.

Nie chciałam tego czuć.

Nie chciałam tu być.

Odwróciłam się.

Zbyt szybko.

Upadłam…

Moja ręka wylądowała w czymś ciepłym i zawiłym.

Spojrzałam w miejsce gdzie spoczywała.

To był mój błąd.

Po okolicy rozniósł się krzyk.

Mój krzyk.

Byłam przerażona.

Szybko wyciągnęłam rękę,

ale one nie chciały się odczepić.

Ludzkie flaki zaplątały mi się w dłoń,

a ja nią tylko machałam by jak najszybciej się tego pozbyć.

Nie wiedziałam dlaczego zaczęłam płakać.

Słone łzy skapywały mi z oczu.

Byłam bezsilna.

Prosiłam w duchu o pomoc.

Chyba poskutkowało.

Na ręce pozostał tylko czerwony ślad.

Chciałam zetrzeć łzy.

Podniosłam rękę ku twarzy.

Kolejny błąd…

Ten metaliczny zapach.

Poczułam skurcz w żołądku i nagłe mdłości.

Pochyliłam się w bok, zwracając resztki posiłku.

Czułam się fatalnie.

Siedziałam tak, nie mogąc dojść do siebie.

To wszystko tak mnie przytłaczało.

Nie pamiętam jak, ale wstałam i ruszyłam dalej, chwiejąc się na nogach.

Kręciło mi się w głowie, a oczy same się zamykały.

Wzięłam głębszy oddech,

By ochłonąć i wziąć się w garść.

Przecież było już po wszystkim.

Prawie…

Musiałam go znaleźć.

Musiałam go dotknąć.

Zobaczyć jego uśmiech i móc go przytulić.

Wiedziałam, że moi przyjaciele przeżyli.

Widziałam ich całych i zdrowych,

ale nigdzie jego.

Rozglądałam się na wszystkie strony.

Widziałam twarze wykrzywione w bólu, cierpieniu.

I nagle przed oczami mignęła mi tak znajoma barwa włosów.

Spojrzałam tam jeszcze raz.

Nie zważając na ból w nodze, szybko pobiegłam w stronę chłopaka.

Odwróciłam jego twarz.

To był on…

Mój ukochany.

Choć go wołałam,

choć krzyczałam jego imię

i błagałam by otworzył oczy

to na nic.

On mnie nie słyszał,

nie widział mnie.

Jego już tu nie było.

Umarł, a ja razem z nim…